Գազելը բանաստեղծական ձև է,որը ձևավորվել է 9-10րդ դարերում:Տարածված է Արևելքում և հատկապես Պարսկաստանում:Գազելը բաղկացած է մի քանի երկտող տներից,որոնց առաջին տան զույգը և մնացած տների երկրորդ տողերի վերջնամասերը կրկնվում են,իսկ դրանց նախորդող բառերը ներքին հանգ են կազմում:Հայ գրականության մեջ նշանավոր են Վահան Տերյանի և Եղիշե Չարենցի գազելները:
《Մորս համար գազել 》բանաստեղծությունում Եղիշե Չարենցը հիշում է իր մորը,մոր դիմագծերը.
Հիշում եմ դեմքը քո ծեր,մայր իմ անուշ ու անգին,
Լույս խորշումներ ու գծեր,մայր իմ անուշ ու անգին:
Նա կարոտում է մորը ,քանի որ գտնվում է օտարության մեջ,և մայրը չի կարողանում հոգ տանել իր որդու մասին.
Եվ հիշում ես քո որդուն ,որ հեռացել է վաղուց,-
Ուր է արդյոք հեռացել,մայր իմ անուշ ու անգին:
Եվ մայրը ցավ է ապրում, որ իր որդուն չի կարող օգնել.
Մտորում ես դու տխուր,-օրրում է թթենին
Տխրությունը քո անծիր, մայր իմ անուշ ու անգին:
Նույն կերպ էլ պետությունը չի կարողանում հոգ տանել իրենց հեռու գտնվող իր ժողովրդի մասին:
No comments:
Post a Comment